Dreigechith

le Seán Ó Dubhda

B’fhíor don réalteolaí raidió ar ball.

Tá seó ar siúl os ár gcionn an oíche anocht i gceartlár an tsamhraidh. Réaltaí agus satailítí nach bhfeictear go hiondúil á dtaispeáint féin go gléineach ar veilbhit ghorm na spéire.

Ach i dteannta na ngnáth-reanna neimhe tá cosamar neamhchoitianta ar cuairt freisin, seolta an treo de thoradh pléasc-imeachtaí a tharla na cianta do-áirithe cairbreacha ó shin. Os comhair ár súl lán iontais tá cruthanna cailce á ngearradh nár shamhlaigh céimseata na scoile ariamh.

‘Múchaigí na soilse ar fad,’ a comhairlíodh dúinn ar nuacht a haon, ‘agus bibí amuigh. Agus más cois cósta ó dheas a bhíonn sibh,’ ag caint linne a bhí sé, shílfeá. ‘is agaibhse is taibhsiúla a bheas an tabhairt amach.’

Ar ámharaí na cruinne, tá an dreigechith dár n-ionsaí i gcomhthráth le hoíche ar uireasa gealaí. Fanfaidh sí go cúirtéiseach ón stáitse anocht d’fhonn an t-ardán a fhágáil faoi chol ceathracha na gréine agus dríodar draíochtach na hollphléisce.

Nach mór gach aon mhothú dár airigh an duine riamh, tá siad do mo radadh in éindí.

Ach an páiste atá taobh liom, níl ag déanamh tinnis di ach fiosracht. Tagann ceisteanna go tiubh óna béal, í ag cuartú cinnteachta nach ann di, feictear dom, nó, ar a laghad ar bith, nach dtig liomsa a sholáthar.

Éiríonn sí bréan de mo chuidse iarrachtaí léirmhínithe nuair a deirim gur grianta is ea na réaltaí. Dá chomhartha di go bhfuil mé imithe thar m’fhoras feasa.

Sa deireadh, aontaíonn muid beirt ar a leagan sise den scéal, agus breathnaíonn muid, seal, béal leata an duine, ar na síogaí i mbun pléaráca.